Hepimiz belli dönemleri geçiriyoruz hayatımızda. Hepimizin yaşamında aslında ortak olan birşeyler var biz farkında olmasakta. Kafaların karışık, herşeyin flu olduğu zamanlar bunlar. Günlerin birbirini kovaladığı ya da mıhlanıp kaldığı zamanlar.
Bazen aynı yollarda kesişiyor kaderlerimiz, bazen farklı yönleri tercih ediyoruz hepimiz. Tercihlerimiz, hayatımızın geri kalanını şekillendiren şeyler oysa ki. Bu bir sır aslında. Alelade, apaçık ortada olmasına rağmen görmezden geldiğimiz bir sır.
Sigarasından bir nefes daha çekti, zihninde depremler oluyordu artçıları kuvvetli. Şakaklarını avuşturup ayağa kalktı. Adımlarında düşüncelerinin istikrarsızlığı belli olsa da, o yine aynı yere gidiyordu. Kendisini dinlendirmeyi başardığı tek yere, sahile. Deniz ve dalgaların sesi, akşamın esintisi. Rüzgar ona bir şeyler mırıldanıyor. O da rüzgara eşlik ediyordu her defasında. Ay'la konuşuyordu.
Kendi hikayesini anlatıyordu gökyüzüne, kendi hüznünü yansıtıyordu karanlığa hangimiz daha karanlık dercesine. Ay'ın parıltısına özeniyordu ama onun da bir kaynağı vardı, biliyordu. Güneş gibi olamayacağını biliyordu elbette. O güneş'ini arıyordu. Parıldamasına, canlanmasına yardımcı olacak güneşini.
Güneşi göremeyen bir Ay neye yarar ki sonuçta. Karanlığa alışmış miskin ve umarsız. Tam da böyleydi işte. Güneşini göremeyen bir Ay olduğunu anlatıyordu Ay'a. Ne kadar şanşlı olduğunu iletiyordu rüzgarın melodisine eşlik ederek.
Çünkü bir Ay'ı ay yapan, güneşti.
Bu yüzden hep yalnızdı.
Belki de yalnız ölecek.
Güneşini bulana dek.
Bazen aynı yollarda kesişiyor kaderlerimiz, bazen farklı yönleri tercih ediyoruz hepimiz. Tercihlerimiz, hayatımızın geri kalanını şekillendiren şeyler oysa ki. Bu bir sır aslında. Alelade, apaçık ortada olmasına rağmen görmezden geldiğimiz bir sır.
Sigarasından bir nefes daha çekti, zihninde depremler oluyordu artçıları kuvvetli. Şakaklarını avuşturup ayağa kalktı. Adımlarında düşüncelerinin istikrarsızlığı belli olsa da, o yine aynı yere gidiyordu. Kendisini dinlendirmeyi başardığı tek yere, sahile. Deniz ve dalgaların sesi, akşamın esintisi. Rüzgar ona bir şeyler mırıldanıyor. O da rüzgara eşlik ediyordu her defasında. Ay'la konuşuyordu.
Kendi hikayesini anlatıyordu gökyüzüne, kendi hüznünü yansıtıyordu karanlığa hangimiz daha karanlık dercesine. Ay'ın parıltısına özeniyordu ama onun da bir kaynağı vardı, biliyordu. Güneş gibi olamayacağını biliyordu elbette. O güneş'ini arıyordu. Parıldamasına, canlanmasına yardımcı olacak güneşini.
Güneşi göremeyen bir Ay neye yarar ki sonuçta. Karanlığa alışmış miskin ve umarsız. Tam da böyleydi işte. Güneşini göremeyen bir Ay olduğunu anlatıyordu Ay'a. Ne kadar şanşlı olduğunu iletiyordu rüzgarın melodisine eşlik ederek.
Çünkü bir Ay'ı ay yapan, güneşti.
Bu yüzden hep yalnızdı.
Belki de yalnız ölecek.
Güneşini bulana dek.
Ben mi ona çarptım; o mu bana bilmiyorum. Ama sinirli değildik ikimizde. Bir kuru "pardon" la pekala geçiştirebilirdik. Yapmadık. Sanırım bunun için fazlaca kaşarlanmıştık. Bu sefer bir hikayemiz olsun istedik belki de.
YanıtlaSilHatırladığım tek şey benim suya atladığımdır. Ve o da peşimden geldi. Ayak bileğime tutunmuş gibiydi. Ne zaman bu kadar bağlanmıştık ki birbirimize? Ben tam pes edecektim; İzin vermedi! Önce gülümsedi. Sonra çekti beni daha dibe. Yukarı bakmaktan vazgeçip onu izledim. Öylece verdim son nefesimi. Balonlar oluştu dip gölgelerde. Bir derinlik sarhoşluğu gibi sonlandık zamanda...
Ben öldüm!
O sadece yer değiştirdi.
(Adam ve Taş)
Gene güzel bir müzik.
YanıtlaSil